Het was een emotionele derde dag. We zijn gestart met de verdere klim naar Col du Bonhomme. Eens boven liet mijn vader weten dat hij gaat terug keren en ik de tour alleen verder moet zetten.

Een aantal jaar geleden heeft hij een diagnose van neuropathie in de benen gekregen. Concreet een aftakeling van de zenuwen. De TMB wandelen zou een laatste test zijn, en iets dat we samen konden doen, maar de pijn is te veel. Hij heeft altijd een liefde gehad voor de bergen, we hebben samen al twee pogingen gedaan om de top van de Mont Blanc te halen, en hij heeft een aantal van de seven summits gedaan (op z’n eentje naar de top van McKinley, goed zot 😅). Dat maakte het vandaag extra pijnlijk, en voor hem ook wat afscheid nemen van de bergen (of althans de avonturen in de bergen).

Na lang overleg en getwijfel, wat telefoontjes naar het thuisfront en aandringen van hemzelf heb ik uiteindelijk beslist om toch alleen verder te gaan. Ik vond het geen gemakkelijke beslissing. Voor mij ging het nooit om de volledige TMB uitwandelen, maar een laatste avontuur beleven met mijn vader. Eerlijk gezegd wist ik op voorhand dat het te veel zou zijn voor hem om alles te doen. Ik was uitgegaan van een paar dagen en dan terug keren. Maar ik doe hem wellicht meer plezier van door te gaan, dan van samen te stoppen.

Dus, hier lig ik dan, alleen in Italië. De tocht vandaag begon met een stevige klim naar de Col du Fours, om van daaruit via prachtige velden en vallei af te zakken tot Ville des Glacier. Hier was het dan een half uurtje omhoog tot aan de refuge Mottets.

Na een stevige pasta en een uurtje rust ben ik verder gegaan richting Col de la Seigne, wat de grens Frankrijk Italië is. Aan de andere kant was het afzakken tot in de vallei en via een lange brede jeepweg mij richting Courmayeur te begeven.

Omdat ik verderop in de vallei wou kamperen heb ik aan Lac de Combal de lange saaie asfaltweg moeten nemen. Gelukkig kon ik de laatste 3 km met de bus doen, die net aankwam toen ik de publieke weg op ging. Hierdoor mis ik nu wel een stukje van de officiële route net voor Courmayeur. Gelukkig zijn er nog toppen genoeg om te doen. 😅

Wellicht neem ik dan morgen opnieuw de bus van de camping tot in Courmayeur centrum om daar de route terug aan te vatten om net voor de grens van Zwitserland eindigen.