Vandaag was het doel om tot net voor de grens van Zwitserland te geraken. Ik heb aan de Camping de bus genomen naar Courmayeur waar de officiële tour door het centrum gaat. Ik zag ook mensen te voet tot Courmayeur gaan, maar zo langs een bergbaan wandelen met auto’s en bussen die soms al niet genoeg plaats hebben om te kruisen. Nee dank u. Op die paar kilometer zal het nu ook niet aankomen.

Vanuit Courmayeur gaat het recht omhoog, bijna 700 meter stijgen tot aan de Refugio Bertone. Het was een goed bewandeld pad, ik was alles behalve alleen. (En gelukkig maar of mijn buff lag nu nog ergens op dat bospad. Dank u lieve Italianen om het op te rapen en mee te nemen!)

Boven zag het er gezellig uit, maar ik had geen tijd te verliezen, want je kan vandaar de chill route nemen tot aan Refugio Bonatti of je kan de hoger gelegen scenische route nemen. Uiteraard wil ik hoger op lopen, maar man, steil dat dat was! Enfin, voor de middag had ik al 1100 meter gestegen. En dat was niet de laatste klim van de dag.

Het was op zich wel een mooie wandeling waar je het echte alpenweide gevoel krijgt. Je passeert ook kooien en paarden. Veel gras en een aantal stromen. Het viel wel op dat het er erg droog is met voornamelijk bruin gras. Frankrijk krijgt precies meer bergwater toegestuurd.

Na een tocht van bijna 6 uur heb ik halt gehouden aan Refugio Bonatti. Ik was er te laat voor nog een echte maaltijd, maar zo een sandwich met kaas en ham onder de gril smaakte ook.

Na de pauze was het aanzetten naar Refugio Elena. De laatste hut in Italië. Hiervoor volg je aanvankelijk een travers langs de flank door alpenheide met af en toe een beekoversteek, en op het einde zak je via een bospad af naar Val Vert. Op zich een hele mooie wandeling, maar gevoelsmatig een lange wandeling (ik heb er denk ik minder dan anderhalf uur over gedaan) omdat je de hele tijd uw eindbestemming in de ogen kijkt. En het was ook al weer een lang dag geweest.

Vanuit Val Vert klim je dan terug iets van een 250 meter tot aan Refugio Elena. Onderweg naar boven had ik al overwogen om in de refuge te overnachten, want kamperen mag er eigenlijk niet, maar toen ik aankwam was een deel volk volop bezig met tenten zetten. Ze hadden toestemming gekregen, dus heb ik maar aangesloten. Het voordeel van aan de refuge kamperen is dat ik nog even binnen kon opwarmen aan de bar voor ik terug de tent in moest.

Morgen steek ik over naar Zwitserland. Eerst een uurtje klimmen om de Grand Col Ferret over te steken en dan volg ik de oninteressante hoofdroute tot in Champex. Geen alternatieven dit keer. Het is vooral een daling met dan een wandeling door de vallei langs brede makkelijke paden en soms eens door een dorpje. Het zal deugd doen om aan een iets lager tempo te kunnen gaan. Er is ook wat twijfel over het weer, morgen of overmorgen wordt wat storm verwacht. Door laag te blijven kan ik in geval van nood de bus nemen tot in Champex.

(Door de roamingkosten in Zwitserland verwacht ik morgen geen post te schrijven. Die heb je overmorgen dan weer te goed.)