Gelijk een echte

Een schoolvriendinneke van Gitte zit ook aan zee dus dachten we dat het leuk zou zijn om eens af te spreken. Wij verblijven in Duinbergen, het vriendinneke in Wenduine. 14km, dat kunnen we met de fiets!

Twee kindjes in de fietskar, eten en drinken, en nog wat strandspeelgoed. Alles samen nog eens mijn eigen lichaamsgewicht denk ik. Het plan was om de kustfietsroute te volgen tot in Wenduine. Ik vond het wel wat spannend, we hadden de kinderen nog nooit voor dergelijke rit en duur vastgezet in de fiets. Geen idee hoe ze het zouden beleven.

De heenrit is redelijk vlot verlopen. We hadden wel met wat tegenwind te kampen en de fietspaden waren niet altijd de meest comfortabele. Heel veel hobbels en putten. De route zelf vonden we wat tegenvallen. Ge heb dan wel een vlotte verbinding, maar mooi is het zeker niet.

Gelukkig waren de kinderen flink. Ik denk dat we 10 minuten weg waren eer Gitte vroeg of het nog ver was maar die is uiteindelijk gewoon in slaap gevallen. Emma was flink aan het rondkijken.

De terugrit was een ander verhaal. Ik had mezelf al niet voorzien van de nodige energie en uiteraard was de wind gedraaid en zaten we dus opnieuw met tegenwind. Het ging allemaal wat moeizamer.

Gezien het uur dachten we dat Emma in slaap zou vallen. Niet dus. Honger, vermoedheid en verveling. In Blankenberge hebben we even halt gehouden aan een Delhaize om wat brood in te slaan. We dachten ze stil te kunnen houden als ze wat te eten en drinken hadden, maar iets verderop was er alweer gekibbel in de kar. We hebben Emma dan maar in een zitje bij Mama gedropt en zo onze tocht verdergezet.

Gitte had er intussen niets beter op gevonden dan de hele weg te zingen. Over de brug die open stond, over het wiebelen en hobbelen in de kar en uiteindelijk over hoe dringend ze wel niet moest plassen. Ge kunt niet geloven hoe blij ik was dat die in haar bed lag. Stilte.

Vermoeiend, maar toch een geslaagde vakantiedag.

Ik ben zeer benieuwd.