Ik moet er altijd een beetje mee lachen. Aan de oppervlakte zal ik er inderdaad goed uit zien. Of alvast beter dan de voorbije weken. Mensen die mij tijdens, of rond, mijn opname gezien hebben zullen weten dat ik er ook écht slecht heb uitgezien.

En ja, ik zie er beter uit en ik voel me ook een pak beter. Maar het is pas sinds dit weekend dat er ook een mentale omkeer is gekomen. Een zekere drive en energie die is terug gekomen.

De weken ervoor was het eerder de dag door komen. Ik was wel terug aan het werk, maar er was geen focus. De routine met de kinderen was soms sleuren om dan zelf zo snel mogelijk te kunnen rusten. Er was geen ruimte om iets extra te doen.

Nu wel.

Waar ik nu wel mee moet opletten is dat ik niet ineens te hard van stapel ga. Ik heb de voorbije weken veel aan mij zien voorbij gaan. Ik heb ook beloftes, aan mezelf en anderen, niet kunnen waar maken. Ik zou me er niets van mogen aantrekken. Ik was fysiek en mentaal nog niet klaar om die commitments aan te gaan. Maar dat neemt niet weg dat dat een schuldgevoel opbouwt. Nu ik terug energie heb wil ik ook zoveel mogelijk verloren tijd inhalen. Een gevaarlijke valkuil.

Naast de dagelijkse routines en het werk ben ik ook terug aan het sporten. Ongeveer. Ik kan nog steeds niet goed vatten hoeveel mijn lichaam er op achteruit gegaan is.

2 weken geleden ben ik voor het eerst even gaan fietsen. Een half uurtje en ik was helemaal op. Dit weekend heb ik een poging ondernomen om te gaan lopen, 20 minuten aan een laag tempo was toch genoeg. En nog vloog mijn hartslag de hoogte in. Na afloop deden mijn kieën enorm pijn en mijn benen zijn nog steeds stijf. Ik ga het nog even op fietsen moeten houden, ondertussen kunnen de benen wat aansterken.

Langs de andere kant. 3 weken geleden was ik buiten adem bij het nemen van de trap en was het nagenoeg onmogelijk om twee tredens tegelijk te nemen. En kijk nu. Ik kan niet alleen twee tredens tegelijk nemen, maar ik kan ook al lopend de trap op. Misschien zet ik morgen mijn standing desk nog eens op hoogte.

Het zit hem in de kleine dingen. De rest volgt vanzelf wel.