Ik denk dat vandaag de mooiste etappe was van de hele tour. Hetgeen dat nog moet komen zal serieus zijn best mogen doen.

De verwachtte en gevreesde storm is dan eindelijk gepasseerd de voorbij nacht. Deze ochtend was het nog aan het regenen dus heb ik het wat trager gedaan. Tegen dat ik opgeruimd en in gepakt had was het gedaan met regenen, al bleef er wel lange tijd wat nevel hangen.

De eerste etappe was 1000 meter omhoog naar de Fenêtre d’Arpette. Tot boven heb ik in of langs wolken gelopen, maar een aan de andere kant van de berg was het helemaal opengetrokken. De klim naar de fenêtre was zo eentje zoals het hoort te zijn in de bergen. Starten met een bos af, af en toe wat stenen en rotsen op, langzaam overgaan in voornamelijk stenen en rotsen op om dan te eindigen met echt klim en klouter werk op rotsblokken waar je ook je handen voor nodig hebt. Heerlijk, in zo een omgeving gaan de hoogtemeters vanzelf.

Enkel de laatste 100 meter gingen recht omhoog op een glibberig grindpad. Hier was het voet voor voet zetten om niet uit te glijden. Nu goed, uiteindelijk doe je daar ook minder dan een kwartier over en is het zo voorbij. Eens de top in zicht zag je de klimmer er allemaal op een rijtje zitten, een echt ontvangt committee. Toevallig was het een groepje Belgen die er via Anders Reizen samen zijn.

Na een korte snack pauze is het tijd om af te dalen tot aan de Refuge des Glacier. Dat afdalen begin even rotsig en stenig en maakt dan de omgekeerde beweging naar een bospad toe op het einde. De hele tijd loop je met de gletsjer links achter je en het geraas van de rivier in de vallei links van je. De refuge beneden was de ideale plek om even op adem te komen en iets te eten.

Na de middag ging het aan de overkant omhoog. Opnieuw langs een zeer mooi bospad. Eens op hoogte loop je de hele tijd langs reuzen graniet wanden tot je boven aan de Refuge Les Grands uitkomt.

Van hier kan je dan via een travers doorsteken naar Grand Col de Blame. Een zeer leuke travers die lichtjes op en neer gaat en afwisselt met paadjes en wat rots klauteren. Op de col was er enorm veel ijzige wind, dus daar heb ik maar net lang genoeg blijven hangen om water bij te tanken, en iemand de weg te wijzen.

Van de col was het dan 2 uur afdalen tot in Tré-le-champ. Ik ben via Le Tour afgedaald, wat een lang en saai afdaling door een skigebied is. Een beetje een blaam om een anders zeer mooi tocht vandaag.

Toen ik beneden kwam stond er nog een verrassing op mij te wachten. Mijn vader is me in de andere richting tegemoet gekomen. Hij heeft een nacht in de auberge geregeld met een uitgebreid avondmaal en een goed ontbijt morgen. Dan rest er mij enkel nog de keuze of ik het laatste stuk tot in Les Houches in 1 keer doe, of dat ik het nog in 2 splits en misschien nog een variant er bij gooi. Ik slaap er eens een nachtje over.