Bagagevrij

over gewoon, werk, vakantie

Voorbije donderdag was mijn laatste dag bij Nascom, 25 juli start ik aan mijn nieuwe opdracht bij Faresa. Intussen heb ik een goeie 2 weken verlof. Eerst wat vrij met de kinderen, en dan nog een paar dagen voor mezelf.

Het zal denk ik de eerste keer in 15 jaar zijn dat ik eens bagagevrij mijn verlof in ga. Gewoonlijk rond je je werk zo goed mogelijk af, draag je zaken over aan collega's en kan je met een gerust hart op verlof. Maar, je weet wat er ligt te wachten tegen dat je terug bent, en bij mij blijft dat toch altijd een beetje in mijn achterhoofd hangen. Ik kan het dan ook niet laten om toch eens een mail te bekijken, of eens in Slack te kijken om zeker te zijn dat alles vlot blijft lopen. Aard van het beestje zeker?

Maar nu dus, alles afgegeven en overdragen, proberen los laten en met een leeg hoofd verlof in om dan over twee weken aan iets totaal nieuws te beginnen!

Volgend hoofdstuk

over werk

Meer dan 13 jaar (quasi 1/3e van mijn leven 😱), zo lang werk ik nu bij Nascom en bij uitbreiding binnen de make it fly groep. Dat is niet altijd in een voltijdse capaciteit geweest, omdat ik op zelfstandige basis werk heb ik door de jaren heen ook de mogelijkheid gehad om af te wisselen met andere opdrachten en interesses. Maar de rode draad was altijd Nascom.

Ik kan het zelf nog niet helemaal vatten, maar over 2 weken is het voorbij. Na wat verlof zal ik eind juli een nieuwe uitdaging aangaan bij Faresa.

In een huis vol klinische psychologen ben ik er de eerste technical hire om de toekomst van hun digitaal aanbod mee vorm te geven. De focus ligt initieel op een suite van bestaande tools gericht op het opvolgen en ondersteunen van mentale welzijn binnen organisaties (burn-out, depressies, etc.). Het doel is om de kennis, ontwikkeling en ownership van deze tools in-house te trekken. Daarnaast is er ook een luik rond datascience en tools wat klinisch onderzoek en samenwerkingen met externen (oa. universiteiten) moet ondersteunen.

Ik ga er dus in de eerste plaats aan de slag als solution architect (en een one-man shop) om op termijn een roadmap uit te werken en een team uit te bouwen voor het ontwikkelen van deze digitale tools. Gezien de scope van het domein zullen we van alle type profielen kunnen gebruiken 😅. Gelukkig zijn er al samenwerkingen met externen waar IT kennis zit, dus helemaal alleen starten doe ik niet.

Het is gek soms, hoe die dingen lopen. Niet dat ik ontevreden was bij Nascom, integendeel, ik kan me geen betere collega's en werkomgeving voorstellen (ze zoeken nog mensen!). Ge blijft geen 13 jaar bij dezelfde zitten als ge het niet naar uw zin hebt, allé, ik toch niet. Maar begin dit jaar had ik het gevoel dat het tijd was om eens iets anders te doen. Ik heb toen uit nieuwsgierigheid passief rondgekeken op de jobsites, en ik heb mijn netwerk aangesproken om te zien wat de mogelijkheden zouden zijn.

Uiteindelijk heeft de enige echte Software Captain Tom mij in contact gebracht met Faresa. (Op het moment dat ik hem iets stuurde hing hij aan de lijn met Faresa. Toeval bestaat niet 😛.) Al van bij Tom zijn eerste uitleg en introductie wist ik dat dit een goede match ging zijn. En als kers op de taart zit Faresa ook in Hasselt, op nog geen 10 minuten fietsen.

Na een aantal gesprekken was het duidelijk dat we langs beide kanten goesting hadden om er samen in te vliegen. Iets uit de grond stampen, aan een product werken, en van bij het begin mijn schouders ergens onder zetten om het geheel mee vorm geven is iets wat ik al jaren wil doen. Het verhaal bij Faresa sluit hier perfect bij aan, én het is in een domein waar je ook nog eens een verschil kan maken in iemands leven.

Af en toe passeert er eens iets waarvan je op voorhand weet dat je spijt gaat hebben als je er niet gewoon voor gaat. Het is spannend, een sprong in het duister, en ik zal op korte tijd veel moeten leren, maar ik kijk er enorm naar uit.

Tuin

over tuin, huis

Toen ik mijn huis eind 2017 kocht zag de tuin er zo uit. Helemaal overwoekerd. Wat niet te zien is op de foto is dat de klimop achteraan nog meterslang over de grond liep richting de woning. En dan heb je die overhangende takken van een den die boven alle woningen uit torende.

Fase 1 was dus eerst alles min of meer opgekuist krijgen.

Later ben ik een stap verder gegaan en hebben we alles omgespit en bedekt met worteldoek, om te vermijden dat het opnieuw zou woekeren. Dit gaf me ook wat tijd om na te denken over wat ik met de ruimte wou doen. Je ziet nu ook duidelijk waar de perceel grenzen zijn, links duiken plots paaltjes en draad op, achteraan een betonnen schutting.

Als volgende stap heb ik beslist om (voorlopig) een terras te leggen zodat we alvast kunnen BBQen en buiten eten. Ik wou er alleszins niet veel geld in steken dus heb ik online gezocht naar een stapel goedkope stoepstenen. Het terras zelf is dan zo groot geworden als het aantal stenen dat ik had. Wat we uitgegraven hadden om het terras te leggen hebben we achteraan op een hoop gegooid. Dat werd vanzelf een stukje verhoogde tuin, en zo kregen andere ideeën vorm.

Intussen waren de buren ook begonnen met de afbraak van hun woning, zij zouden iets volledig nieuw zetten. De torenhoge den is weg gehaald, en ze hebben ook de oude halfdode haag volledig opgeruimd.

Dan zijn ook mijn eigen verbouwingen begonnen en heeft het er lang als een stort bij gelegen. Uiteraard begon de natuur ook terug over te nemen.

Eens de verbouwingen rond waren en we terug in het huis zaten kriebelde het om de tuin verder onder handen te nemen, maar dat had weinig zin zolang er nog geen nieuwe tuinscheiding stond met de linkerburen. Wat ik wel al kon doen was die betonplaten met de achterburen slopen en daar de haag ruimte geven om te groeien.

In oktober 2021 kon dan eindelijk een nieuwe tuinscheiding gezet worden.

En dan was er het leven en de winter, en andere prioriteiten (later meer hierover) tot we eindelijk een paar weken geleden terug werk konden maken van alles op te ruimen. Je ziet dat de haag achteraan al weer mooi dicht gegroeid is, en ook rechts staat de haag mooi vol. Die paar struiken rechts zijn bessenplanten die openieuw een mooie oogst hebben opgeleverd.

Eén van de ideeën die ik vrij snel had was om aan het stukje verhoogde grond een muurtje te voorzien zodat daar een verhoogd terras kon gemaakt worden. Daar hebben we dan het voorbije weekend eindelijk werk van gemaakt. Om het opnieuw goedkoop te houden gebruiken we halve stoepstenen om dit muurtje te maken, de stoepstenen breken we in 2 door ze op een andere steen te slaan. Dit geeft dan een 'natuurlijk' gekarteld muurtje.

Tot slot nog wat zakken schors op het pad rond het terras (er kan gerust nog wat schors bij), en het ligt er al aardig netjes bij in de achterste helft van de tuin.

Volgende stap is op zoek gaan naar wat steenschotten (van die grote houten platen) om achteraan een terras te leggen. Idealiter vervang ik de afgeleefde ligzetels door een buitenzetel of iets dergelijks, maar daar zal ik nog even voor moeten sparen. Aan de linkerkant ga ik nog wat planten, struiken, bomen, bloemen voorzien. Ik moet nog eens rondkijken wat het precies gaat worden.

Dat het aan de achtergevel nog een stort is zal ik voorlopig maar negeren. 😅

Eens er budget is wil ik hier nog een strook van ±1,5 meter langs de achtergevel klinkeren zodat we proper binnen en buiten kunnen. En misschien kan ik er een buitenkeuken maken, of gewoon een klein zithoekje om van de laatste zon te genieten.

Zomerlectuur

over boeken

Ik heb me weer eens laten gaan in de Kindle store. Ze maken het ook zo makkelijk met hun 1-click buy, en dan prijzen van een paar dollar per boek. Ik had zin in wat nieuwe sci-fi space opera en kon niet kiezen tussen de Children of Time reeks en The Expanse reeks (waar ik ook de TV serie van gezien heb).

Dan kwam ik nog een Stephen King tegen, wat op zich makkelijk leest tijdens een zomervakantie. Verder komt er binnenkort een film versie uit van Where the Crawdads Sing, en ik had toch graag eerst het boek gelezen, mijn zus was er overigens zeer lovend over, wat voor mij genoeg is. En dan heb ik er voor de goede orde maar Sea Of Tranquility (omdat ik het maar steeds weer zie passeren) en Piranesi (omdat de kaft en titel mij aan Circe en Song of Achilles doen denken, twee boeken waar ik enorm van genoten heb) bij gesmeten.

Screenshot van de Kindle app met de covers van de boeken: Children of Time (Adrian Tchaikovsky), Leviathan Wakes (James S.A. Corey), Piranesi (Susanna Clarke), The Institute (Stephen King), Sea Of Tranquility (Emily St. John Mandel), Where the Crawdads Sing (Delia Owens)

Daarnaast was ik in de week bij boekhandel Grim voor een cadeautje, en dan is het toch altijd moeilijk om ook niet een boek voor mezelf mee te nemen. Ik was op zoek gegaan naar iets mysterie-thriller achtig en kwam uit op Firekeeper's Daughter, een young adult debut. De zomer gaat weer te kort zijn.

Foto van het boek Firekeeper's Daughter van Angeline Boulley

The Ultimate Hitchhiker's Guide to the Galaxy

over boeken

Foto van de Kindle met de digital cover van The Ultimate Hitchhiker's Guide to the Galaxy

Ik vond dat het tijd was om deze eens te herlezen. Het moet al zeker 17 jaar geleden zijn, een jong mensenleven al, dat ik het boek nog gelezen heb. Ik had het boek in den tijd geleend van een kameraard en was er vrij snel door. Ik kijk er wel naar uit om opnieuw in die wereld te duiken.

Misschien dat ik dan ook de film uit 2005 nog eens bekijk, ik herinner me dat ik daar toch ook van genoten had, ook al was het niet vergelijkbaar met het boek. Ik was vooral fan van Alan Rickman als de depressieve robot Marvin, ik denk niet er een betere stem is voor die rol. En dan is er de serie uit 1981, eens kijken of ik dat ergens kan vinden.

Appalachian Trail om ter snelst

over trail running

Gisteren heb ik het boek North: Finding My Way While Running the Appalachian Trail uitgelezen. Het is een memoire geschreven door Scott Jurek, een van de grote ultralopers van de afgelopen jaren, waarin hij zijn ervaringen beschrijft van zijn tijd op de Appalachian Trail, ook gekend als de AT. De trail bevindt zich in het oosten van Amerika, doorkruist 14 staten en is 2189 mijl, of 3522,85 km lang, door bossen en langs bergpassen.

Boekenkaft van North: Finding My Way While Running the Appalachian Trail

Scott Jurek ging er in 2015 op uit om een snelheidsrecord neer te zetten, het record op dat moment was 46 dagen, 11 uur en 20 minuten. Hij begint er schijnbaar wat naïef aan, en hij heeft wat pech bij de start, maar uiteindelijk komt het wel allemaal goed. Al vraagt het wel enorm veel opoffering, niet enkel van hemzelf, maar ook van zijn omgeving. Het is zeker de moeite om eens te lezen.

Na zo een verhaal wil ik natuurlijk meer weten, en dan kom je dit tegen: Belgian Dentist Breaks Appalachian Trail Speed Record. Nog geen 2 maanden geleden heeft een Belg het record verbroken met maar liefst 4 dagen. Hoe cool is dat! En hij heeft blijkbaar ook het record op de PCT, Pacific Crest Trail.

Ik zie het mezelf alleszins niet doen.

Voor meer info over dergelijke snelheidspogingen, ook wel FKTs (Fastest Known Time) kan je terecht op https://fastestknowntime.com. Er is ongetwijfeld een trail die nog niemand geclaimed heeft, laat u gerust eens gaan.