Iets meer dan een jaar geleden ben ik door een van de zwaardere, zo niet de zwaarste, periodes uit mijn leven gegaan. 2016 had al een moeilijke start gemaakt, er was onzekerheid op professioneel vlak, even had ik niets om mij aan vast te houden, en mijn, toen, partner en ik hadden eind 2015 beslist een einde te maken aan ons leven samen.

Zonder financiële zekerheid moest ik zoeken naar een nieuw leven, een nieuw ritme, samen met mijn kinderen in een nieuw co-ouderschap. En eer je als ex-partners op dezelfde lijn zit van hoe je verder wil, wel ..., dat duurt even, dat zoeken naar een goede verstandhouding. Gelukkig lagen onze prioriteiten, meestal, gelijk, bij de kinderen. Ondertussen bolt dat.

Ook op professioneel vlak heeft alles zichzelf recht getrokken. Er is stabiliteit gekomen en ik heb mijn werk in een vertrouwde omgeving, met goede mensen, kunnen verder zetten. Dat hielp ook om de focus even op mijn privé leven te kunnen zetten. Ondertussen heb ik zelfs de kans gekregen om de voorbije maanden mijn tanden even in iets totaal anders te zetten.

Een mens volhardt, en uiteindelijk kom je overal door. Maar vorige zomer zal ik niet snel vergeten, ook al is de hele periode een grote waas. Ik was gisteren naar foto's van een jaar geleden aan het kijken, augustus, september 2016. Ik herinner me flarden en als ik terug denk aan hoe ik me toen voelde, hoe zwak ik was, kan ik niet begrijpen hoe ik sommige van die dagen overleefd heb. Sterk houden voor de kinderen was zeker een van redenen. Een geweldig vangnet een ander.

Ergens in april 2016 doken de eerste symptomen op van wat Colitis Ulcerosa zou blijken te zijn. Met wat lichte medicatie was ik er snel vanaf, maar het kwam ook snel weer terug. Enkele maanden hebben we verschillende zaken geprobeerd. Zelf heb ik de ziekte ook lang ontkend. Te lang.

De enige foto die ik gemaakt heb op vakantie.

Uiteindelijk ben ik gewoon op vakantie vertrokken met het idee dat de medicatie die ik mee had voldoende zou zijn. Een week Frankrijk met de familie en ik kan me er nauwelijks iets van herinneren. Ik heb de kinderen 1 keer in het zwembad zien spelen, ik was te moe en uitgeput om mee op stap te gaan, of zelfs maar het grootste deel van de dag bewust mee te maken. Rusten, medicatie nemen en genezen. Maar ik ging alleen maar achteruit.

Bij de thuiskomst zijn we zo snel mogelijk bij de specialist langs gegaan. Hij heeft me wel onderzocht, maar ik denk dat hij al bij de eerste seconde beslist had om me op te nemen. Ik was een goede 10 kilo kwijt, mijn lichaam nam geen voeding meer op en ik verloor meer vocht dan ik kon innemen.

Een dikke week in het ziekenhuis, een infuus met voeding, supplementen en veel medicatie. Monitoring en een grondig onderzoek. Het duurde enkele dagen eer ik wat meer kracht had. Eerst van mijn bed naar de zetel, dan tot in de gang wandelen, en zo opbouwen om uiteindelijk af en toe tot in de tuin van het ziekenhuis te wandelen. Al ging dat allemaal erg moeizaam.

De meisjes op bezoek in het ziekenhuis. Intussen was ik sterk genoeg om mee naar buiten te gaan.

Uiteindelijk werd ik stabiel verklaard en mocht ik naar huis. Ik was nog een vod, maar ik was wel klaar om het ziekenhuis te verlaten. Voor verdere recuperatie ben ik de eerste weken bij mijn ouders blijven logeren, en in de week dat de kinderen bij mij waren zijn mijn ouders bij ons ingetrokken om te helpen met de schoolroutines en het huishouden.

Het was een taaie periode met veel gedwongen rust. Ouders kennen dat gevoel van leegte wel, eens de kinderen in bed liggen. Dat, elke dag vanaf de vroege namiddag. Spontaan in slaap vallen. Na elke inspanning uitgeput zijn.

Ik weet nog dat ik het belangrijk vond om aan de kinderen te laten zien dat ik er terug was voor hen. Ze hebben me zien aftakelen op vakantie, ze hebben mij in het ziekenhuis gezien, ik moest gewoon terug bij hen zijn. Ongeacht in welke vorm. Ze waren erg blij dat ze terug bij mij konden zijn, weg uit het ziekenhuis. Ze deden ook alles wat ze konden om mij te helpen.

Het heeft weken geduurd eer ik mijn fijne motoriek terug onder controle had. En maanden eer ik terug wat kon fietsen en uiteindelijk een beetje lopen, opbouwend van af en toe een wandeling.

Als ik nu nog soms mindere dagen heb, en ik voel me moe, dan denk ik terug aan die periode en begrijp ik niet hoe ik het toen, met de helft van de krachten die ik nu heb, ook allemaal bleef doen. Zonder de onuitputtelijke steun van mijn familie en vrienden, en het onmetelijke begrip van de collega's heb ik geen idee waar ik zou geëindigd zijn. Ik kan me niet inbeelden hoe het is als je dit soort dingen alleen moet doorstaan.

Ge kunt u niet inbeelden hoe moeilijk dit was zonder controle over de fijne motoriek.

Ondertussen lijkt het min of meer onder controle. Mijn dagelijkse medicatie is afgebouwd. Ik moet enkel nog periodiek langs voor een infuus. Een groot onderhoud zeg maar. Afhankelijk van mijn bloedwaarden moet ik al eens sneller terug gaan, of mag ik wat langer weg blijven.

Ondanks de grote waas doorheen die periode, zit het nog allemaal vers in mijn hoofd, zo had ik enkele weken geleden even een schrik te pakken, maar het bleef uiteindelijk maar dat. Ik leer er mee leven. Het verplicht me soms ook wat meer te onthaasten, de dingen wat rustiger aan te doen en te genieten. Als het dit maar is, gelukkig, er zijn veel ergere ziektes met dramatischer gevolgen.

Bij mijn laatste dagopname ben ik aan de babbel geraakt met een vrouwtje in de 70. Zij leeft al meer dan 50 jaar me Crohn, wat een iets agressievere variant van Colitis is. Zij komt nog uit een periode zonder de huidige medicatie en waar opereren de beste optie was. Ze vertelde over haar kinderen en kleinkinderen, ze heeft ook een vol en gelukkig leven gehad, ondanks haar ziekte.

Vandaag lijkt het mijn moment om ook voor dat vol en gelukkig leven te gaan. Mijn grootste zorgen van de voorbije anderhalf jaar lossen zich stilletjes aan op en de voorbije 2 weken zijn er een aantal grote stappen gezet. Nu al zet ik 2017 neer als het jaar dat ik mijn leven terug in eigen handen nam en het ziet er naar uit dat 2018 een nieuw begin zal worden.