StravistiX en trends in mijn training

over lopen, sport, gezondheid

Ik zag onlangs een tooltje, StravistiX, passeren op Twitter dat al uw data in Strava analyseert en algemene trends probeert te berekenen en weer te geven. Ik heb er net even oppervlakkig mee gespeeld, wat voor mij genoeg was om met een glimlach en een positief gevoel te blijven zitten. Het leek me dus een goed moment om een sport status update te doen.

Na mijn terugval en ziekte in 2016, was 2017 vooral een jaar om enerzijds terug actief te worden en anderzijds mijn mentale kracht terug te vinden. Bij de start van 2018 heb ik me voorgenomen om terug consistent te lopen. Mijn einddoel is om dit jaar terug 30+ km trails te lopen, maar dat was een beetje groot als doel om mee te starten.

Overzicht van activiteit van de laatste 4 weken Overzicht van activiteit van de laatste 4 weken. (Screenshot van Movescount)

Consistentie. 3 keer in de week met een weektotaal van min 20km. Lopen heeft voorrang. Op twee griep weken na is dat goed gelukt. In het begin wat pijnlijker dan nu, maar sinds vorige maand loop ik terug 15km en wil ik in juni opnieuw een halve marathon lopen. Daarnaast ben ik regelmatiger aan het wandelen, is dankzij het mooie weer fietsen terug in het plaatje gekomen en doe ik af en toe, opnieuw, krachttraining en korte yoga sessies.

Sinds Kerst heb ik ook een Apple Watch, en ik merk toch dat die activiteitsmeter de nodige push geeft om nog rap wat extra calorieën te verbanden.

Bijna een 'perfect month', dus ben ik, ondanks het slechte weer van gisteren, nog een uurtje gaan wandelen. Bijna een 'perfect month', dus ben ik, ondanks het slechte weer van gisteren, nog een uurtje gaan wandelen.

Grafiekjes

Tot nu toe was mijn vooruitgang voornamelijk op gevoel. Het gaat goed, of het gaat niet goed. Met StravistiX heb ik min of meer een bevestiging van mijn buikgevoel, althans op het kwantitatieve, wat betreft het kwalitatieve blijf ik naar mijn lichaam luisteren.

Aantal cumulatieve kilometers gelopen over een periode van enkele jaren

Neem nu bovenstaande grafiek. De cumulatieve kilometers over 12 maanden, verdeeld over de verschillende jaren dat ik loop. Je ziet meteen wanneer ik ziek ben gevallen, daar die flat-line midden 2016. Maar je ziet ook dat 2018, in trend, nagenoeg gelijk loopt met 2014. Het jaar waarin ik met trail running ben begonnen en ik mijn volumes heb opgebouwd. En dat klopt ook met hoe ik mij voel. Mentaal sta ik op dat punt, klaar om opnieuw door te stoten.

Aantal cumulatieve uren gelopen over een periode van enkele jaren

Als ik daar dan een gelijkaardige grafiek naast leg waarbij we niet de kilometers maar de tijd optellen, dan zie ik opnieuw een trend dat ik voel en zie in mijn huidige resultaten. Ik ben iets trager in vergelijking met 2014. Over dezelfde afstand heb ik 3 uur meer gelopen. Op zich is dat niet iets waar ik wakker van lig, ik ben nu al sneller dan enkele maanden geleden. Als ik consistent blijf verder lopen komt die snelheid ook wel terug. En trouwens, ik loop liever verder en trager, dan sneller en korter.

Cumulatieve tijd over wandelen, lopen en fietsen

Om nog wat meer perspectief te brengen vond ik deze ook wel interessant. De cumulatieve tijd dat ik actief ben bezig geweest, hetzij lopen, fietsen of wandelen. Blijkbaar loop ik, voor dezelfde periode, achter op 2017. Volgens het activiteiten overzicht had ik toen al meer op de fiets gezeten, en fietsen doe je nu eenmaal langer aan een stuk dan lopen. Máár, ik fietste toen ook meer omdat lopen nog niet goed ging. Zoals ik eerder al schreef heeft lopen dit jaar voorrang, en als de kwaliteit van wat ik doe hoger ligt heb ik er ook geen problemen mee dat er minder uren in dat bewegen gestoken worden.

Aantal activiteiten opgeteld

Om af te sluiten nog een kleine gimmick, het aantal activiteiten opgeteld. Dit zegt natuurlijk niets over de kwaliteit van wat ik doe en waar de focus ligt. Een wandeling van 20 minuten is hier ook een activiteit, alle kleine beetjes helpen. Het meeste dat ik hieruit kan concluderen is dat er meer variatie in mijn activiteiten zit (en dat ik meer zaken ben beginnen meten). Mentaal is het wel fijn om te zien dat ik dit jaar actiever ben (lijk?) dan de andere jaren.

1 jaar geleden

over gezondheid, gewoon

Iets meer dan een jaar geleden ben ik door een van de zwaardere, zo niet de zwaarste, periodes uit mijn leven gegaan. 2016 had al een moeilijke start gemaakt, er was onzekerheid op professioneel vlak, even had ik niets om mij aan vast te houden, en mijn, toen, partner en ik hadden eind 2015 beslist een einde te maken aan ons leven samen.

Zonder financiële zekerheid moest ik zoeken naar een nieuw leven, een nieuw ritme, samen met mijn kinderen in een nieuw co-ouderschap. En eer je als ex-partners op dezelfde lijn zit van hoe je verder wil, wel ..., dat duurt even, dat zoeken naar een goede verstandhouding. Gelukkig lagen onze prioriteiten, meestal, gelijk, bij de kinderen. Ondertussen bolt dat.

Ook op professioneel vlak heeft alles zichzelf recht getrokken. Er is stabiliteit gekomen en ik heb mijn werk in een vertrouwde omgeving, met goede mensen, kunnen verder zetten. Dat hielp ook om de focus even op mijn privé leven te kunnen zetten. Ondertussen heb ik zelfs de kans gekregen om de voorbije maanden mijn tanden even in iets totaal anders te zetten.

Een mens volhardt, en uiteindelijk kom je overal door. Maar vorige zomer zal ik niet snel vergeten, ook al is de hele periode een grote waas. Ik was gisteren naar foto's van een jaar geleden aan het kijken, augustus, september 2016. Ik herinner me flarden en als ik terug denk aan hoe ik me toen voelde, hoe zwak ik was, kan ik niet begrijpen hoe ik sommige van die dagen overleefd heb. Sterk houden voor de kinderen was zeker een van redenen. Een geweldig vangnet een ander.

Ergens in april 2016 doken de eerste symptomen op van wat Colitis Ulcerosa zou blijken te zijn. Met wat lichte medicatie was ik er snel vanaf, maar het kwam ook snel weer terug. Enkele maanden hebben we verschillende zaken geprobeerd. Zelf heb ik de ziekte ook lang ontkend. Te lang.

De enige foto die ik gemaakt heb op vakantie.

Uiteindelijk ben ik gewoon op vakantie vertrokken met het idee dat de medicatie die ik mee had voldoende zou zijn. Een week Frankrijk met de familie en ik kan me er nauwelijks iets van herinneren. Ik heb de kinderen 1 keer in het zwembad zien spelen, ik was te moe en uitgeput om mee op stap te gaan, of zelfs maar het grootste deel van de dag bewust mee te maken. Rusten, medicatie nemen en genezen. Maar ik ging alleen maar achteruit.

Bij de thuiskomst zijn we zo snel mogelijk bij de specialist langs gegaan. Hij heeft me wel onderzocht, maar ik denk dat hij al bij de eerste seconde beslist had om me op te nemen. Ik was een goede 10 kilo kwijt, mijn lichaam nam geen voeding meer op en ik verloor meer vocht dan ik kon innemen.

Een dikke week in het ziekenhuis, een infuus met voeding, supplementen en veel medicatie. Monitoring en een grondig onderzoek. Het duurde enkele dagen eer ik wat meer kracht had. Eerst van mijn bed naar de zetel, dan tot in de gang wandelen, en zo opbouwen om uiteindelijk af en toe tot in de tuin van het ziekenhuis te wandelen. Al ging dat allemaal erg moeizaam.

De meisjes op bezoek in het ziekenhuis. Intussen was ik sterk genoeg om mee naar buiten te gaan.

Uiteindelijk werd ik stabiel verklaard en mocht ik naar huis. Ik was nog een vod, maar ik was wel klaar om het ziekenhuis te verlaten. Voor verdere recuperatie ben ik de eerste weken bij mijn ouders blijven logeren, en in de week dat de kinderen bij mij waren zijn mijn ouders bij ons ingetrokken om te helpen met de schoolroutines en het huishouden.

Het was een taaie periode met veel gedwongen rust. Ouders kennen dat gevoel van leegte wel, eens de kinderen in bed liggen. Dat, elke dag vanaf de vroege namiddag. Spontaan in slaap vallen. Na elke inspanning uitgeput zijn.

Ik weet nog dat ik het belangrijk vond om aan de kinderen te laten zien dat ik er terug was voor hen. Ze hebben me zien aftakelen op vakantie, ze hebben mij in het ziekenhuis gezien, ik moest gewoon terug bij hen zijn. Ongeacht in welke vorm. Ze waren erg blij dat ze terug bij mij konden zijn, weg uit het ziekenhuis. Ze deden ook alles wat ze konden om mij te helpen.

Het heeft weken geduurd eer ik mijn fijne motoriek terug onder controle had. En maanden eer ik terug wat kon fietsen en uiteindelijk een beetje lopen, opbouwend van af en toe een wandeling.

Als ik nu nog soms mindere dagen heb, en ik voel me moe, dan denk ik terug aan die periode en begrijp ik niet hoe ik het toen, met de helft van de krachten die ik nu heb, ook allemaal bleef doen. Zonder de onuitputtelijke steun van mijn familie en vrienden, en het onmetelijke begrip van de collega's heb ik geen idee waar ik zou geëindigd zijn. Ik kan me niet inbeelden hoe het is als je dit soort dingen alleen moet doorstaan.

Ge kunt u niet inbeelden hoe moeilijk dit was zonder controle over de fijne motoriek.

Ondertussen lijkt het min of meer onder controle. Mijn dagelijkse medicatie is afgebouwd. Ik moet enkel nog periodiek langs voor een infuus. Een groot onderhoud zeg maar. Afhankelijk van mijn bloedwaarden moet ik al eens sneller terug gaan, of mag ik wat langer weg blijven.

Ondanks de grote waas doorheen die periode, zit het nog allemaal vers in mijn hoofd, zo had ik enkele weken geleden even een schrik te pakken, maar het bleef uiteindelijk maar dat. Ik leer er mee leven. Het verplicht me soms ook wat meer te onthaasten, de dingen wat rustiger aan te doen en te genieten. Als het dit maar is, gelukkig, er zijn veel ergere ziektes met dramatischer gevolgen.

Bij mijn laatste dagopname ben ik aan de babbel geraakt met een vrouwtje in de 70. Zij leeft al meer dan 50 jaar me Crohn, wat een iets agressievere variant van Colitis is. Zij komt nog uit een periode zonder de huidige medicatie en waar opereren de beste optie was. Ze vertelde over haar kinderen en kleinkinderen, ze heeft ook een vol en gelukkig leven gehad, ondanks haar ziekte.

Vandaag lijkt het mijn moment om ook voor dat vol en gelukkig leven te gaan. Mijn grootste zorgen van de voorbije anderhalf jaar lossen zich stilletjes aan op en de voorbije 2 weken zijn er een aantal grote stappen gezet. Nu al zet ik 2017 neer als het jaar dat ik mijn leven terug in eigen handen nam en het ziet er naar uit dat 2018 een nieuw begin zal worden.

Goede gewoontes

over gezondheid, personal development

Er was een tijd dat ik goede, of althans betere, gewoontes had. Op tijd slapen, zogenaamde miracle mornings, elke dag lezen, en over het algemeen een rustige geest. Ik ben dat het voorbije jaar wat kwijt gespeeld, en de laatste tijd begint het erg te knagen.

Ik weet perfect wat ik deed en wat voor keuzes ik maakte, zaken die voor rust in mijn hoofd zorgden en mij energie gaven om alles aan te kunnen. In de meeste gevallen was het routine en automatisme. Dat ging over alle clichés die bijdragen aan een gezonder levensstijl. Betere voedingskeuzes, voldoende beweging en ,als het ware, geestelijke verrijking.

Het voorbije jaar koos ik maar al te vaak voor het gemakkelijke, zo vaak dat gemakkelijk niet meer plezant is. En ja, er was een moment waarop dat toegelaten was. Maar het gevolg is nu wel dat ik een aantal patronen heb opgebouwd waar ik niet tevreden mee ben en het is verdomd moeilijk om daar weer vanaf te raken.

Ik heb nu 5 punten bepaald waar ik (opnieuw) beter in wil worden, al kan ik gemakkelijk een pak meer verzinnen. Om mij daarbij te helpen heb ik Productive (habit tracker) geïnstalleerd (er is iets erg bevredigend aan het af tikken van items en daar visueel statistieken van te zien).

  • Write something: ofwel hier op de blog, ofwel in mijn Day One journal (hierover late meer). Minimum enkele zinnen.
  • Read something: Vroeger las ik elke dag; ± 2 boeken per maand, een hoop interessante artikels en nog tijd over voor een online cursus. Dit jaar heb ik nog geen enkel boek uitgelezen. Minimum 10 minuten.
  • Do something sporty: begint terug te komen, maar is nog wat werk aan. Minimum 1 uur fietsen of 40 minuten lopen of 1 uur wandelen of 15 minuten indoor. Of een combinatie.
  • Be mindful: Ik heb het hier niet expliciet over meditatie, maar wel minstens 10 minuten disconnect. Geen muziek, geen podcasts, geen tv, geen internet. De geest even laten rusten. De paar minuten voor ge in slaap valt tellen niet mee.
  • Sleep: Voor middernacht gaan slapen. Met, hopelijk, als gevolg dat ik terug vroeger kan opstaan. Dit gaat volgens mij het moelijkste worden.

Voorlopig hou ik de definities erg breed, kwestie van klein te beginnen. Ik verwacht ook niet meteen elke dag alles te kunnen af tikken. Mijn doel is deze routines er terug in te krijgen en dan eind juni evalueren en bijschroeven. Ik hoop ook op een sneeuwbaleffect, waarbij ik in tussentijd vanzelf weer andere routines opnieuw op pik.